Vandaag, 15 maart, “vieren” we de dag van de leerplicht. Er zitten ruim 4000 kinderen thuis die niet naar school gaan. De redenen zijn divers. De minister van onderwijs maakte vorige maand bekend dat er diverse maatregelen ingezet gaan worden om dit aantal zodanig terug te dringen dat er in 2020 geen enkel kind meer thuis zit voor een tijd langer dan 3 maanden.
Nu vraag ik mij de laatste tijd wel vaker af of we er altijd wel goed aan doen om een thuisblijver terug naar school te krijgen. Onder de groep thuiszitters zitten bijvoorbeeld kinderen die op school overprikkeld raken door de volle klassen, prikkelvolle gebouwen en gestreste juffen en meesters. Hoe kan zo’n kind terug naar school als dit niet eerst veranderd? Daar komt nog bij dat deze kinderen vaak op een andere wijze leren dan de lesmethode voorschrijft. Dus tot leren kan dan ook niet komen.
Van de week las ik een oproep van een moeder op Facebook naar alle politieke partijen bij ons in de stad over thuisblijvers. Zij vroeg zich af hoe elke partij zich ging inzetten voor haar thuiszitter. Als kindercoach, moeder en ook kandidaat raadslid voelde ik mij verplicht om erop te reageren. Ik heb ervoor gekozen om politiek actief te worden om juist een stem voor kinderen te zijn. Dat vertelde ik ook deze moeder. Ik legde haar uit dat ik haar kind de kans wil geven om op zijn eigen wijze uit te groeien tot een jong volwassene die zijn steentje kan bijdrage aan de maatschappij. Daarvoor wil ik graag met haar en ouders van andere thuiszitters in gesprek om te kijken hoe wij als gemeente maatwerk kunnen leveren om dit te bewerkstelligen. Ook diverse andere partijen reageerden. Nadat deze moeder rustig de tijd had genomen om alle reacties te lezen, was haar reactie dat ze zich sterk afvroeg of het altijd de juiste weg is om een kind weer terug naar school te krijgen en dat bijna alle partijen erop inzetten om haar kind terug op school te krijgen. Ze benoemde het gevoel zoals ik hem ook voelde. Niet elk kind is er echt bij gebaat om terug naar school te gaan. Tenzij die school zodanig ingericht is dat haar kind zich op zijn gemak voelt.
Dat vereist echt een nieuwe kijk op hoe wij onderwijs en scholen gaan inrichten. En niet alleen kijken, maar ook handelen. Van passend onderwijs naar maatwerk onderwijs. Onderwijs toegepast op de behoeftes van elk kind. En daarbij dus ook voor lief nemen dat sommige kinderen zich beter ontwikkelen aan de keukentafel thuis. Ik zei hierover al het 1 en ander in een stuk dat ik schreef voor mijn partij. Ik richtte mij daar vooral op de brede school. Juist door het samenbrengen van meerdere partijen kun je ervoor zorgen dat kinderen maatwerk onderwijs krijgen. En dat kan nog steeds ook bij het kind thuis. Of in een andere vorm binnen de brede school. De essentie zou echt moeten worden dat we kinderen als mensen gaan zien. We vergeten dit te vaak. Mensen die leergierig zijn en elk een unieke manier daarvoor hebben.
Dat ons onderwijs moet veranderen is een zekerheid. Ik nodig je graag uit om deze Ted-talk te bekijken. Deze man legt je in een paar minuten uit waar ons huidige onderwijs vandaan komt en doet een voorspelling waar we naar toe gaan. En dan ga je anders kijken naar thuiszitters.
Ik ben Irene Jansen, kindercoach voor beelddenkers en HSP’ers. Ik zet deze mooie kinderen weer in hun kracht en leer hen hun mooie talenten in te zetten op school en het dagelijks leven en daarbij begeleid ik ook hun ouders en de professionals die met deze kinderen werken. Ik bied meerdere trajecten aan en geef voorlichtingen over beelddenkers en HSP. Heb je interesse in begeleiding of wil je een keer een voorlichting bijwonen, neem dan contact op via info@ditisdirkje.nl of bel 0623017212.
