In de week van het pesten vraagt iedereen aandacht om het pesten te stoppen en delen velen hun ervaringen over hoe het voelt om gepest te worden. Her en der lees je misschien wel eens een verhaal over een pester die spijt betuigd over het gene wat hij/zij gedaan heeft. Ik kies hierbij graag een andere invalshoek. Namelijk hoe het voelt voor een hooggevoelig persoon om in een situatie te zijn waarbij iemand of zijzelf gepest worden. Waarschijnlijk zul je tussen de regels door lezen dat hier eigen ervaringen tussen zitten en dat zal ik dan ook meteen maar bekennen. Maar het gaat mij er niet om dat ik een zielig verhaal wil delen. Ik wil je graag door mijn ogen laten zien wat het met je doet als HSP’er.
Pesten komt in vele vormen voor en elke vorm kent zijn eigen uitwerking. Met fysieke pesterijen heb ik gelukkig nooit te maken gehad, hoewel ik wel een keer flink uitgehaald heb na aanleiding van een pesterij. Het werd mij toen zwart voor de ogen en ik kon niets anders dan keihard trappen. Ik hoop dat de jongen die ik toen trapte nog wel kinderen gekregen heeft, want hij heeft zeker een half uur liggen kermen op de grond. Maar het gaat vooral wat eraan vooraf ging en waarom het daardoor mij zwart voor de ogen werd. De jongen in kwestie was met zijn opmerking degene die mijn emmertje deed overlopen. Een emmertje dat al een flinke tijd (lees jaren) aan het vollopen was. Als HSP’er (wat ik toe nog niet wist) kwam elke vervelende opmerking als een scherp mes binnen, maar ik kon mij ook indenken dat degene die dat zei ook uit eigen onmacht zulke dingen zei. Mijn eigen gevoel kreeg weinig ruimte van mijzelf en daardoor liet ik ook die scherpe messen mijn echte gevoel niet volledig raken. Daardoor deed het pesten mij vrij weinig. Waar ik veel meer moeite mee had, waren de pesterijen naar anderen. Ik voelde die pijn veel meer en wilde niets anders dan die pijn wegnemen. Ik voelde ook heel goed aan als iemand mogelijk gepest was of kon gaan worden. Ik zette mijzelf dan het liefst tussen de pester en de gepeste en liet dan wel alle pesterijen over mij heenkomen, maar die vlieger ging helaas vaak niet op. Ik ben geen held die menig kind behoed heeft voor pesterijen.
Het aanvoelen van andere is misschien een mooie eigenschap, maar in het geval van verdriet door pesterijen ook heel vermoeiend en pijnlijk. Wat mij dus op die ene middag gebeurde was dat die ene jongen met een vervelende opmerking naar mij en een vriendin een grens bereikte in mij. En helaas voor die jongen gaf ik hem een flinke trap op een plek die voor jongens en mannen erg vervelend is. En juist door het feit dat de opmerking niet alleen op mij gericht was, kon ik mij niet meer inhouden. Ik heb hierna nooit meer zo agressief gereageerd als toen, maar ben wel meer vragen gaan stellen. Tot op de dag van vandaag blijf ik pesters vragen waarom zij doen wat ze doen en een gepeste ook vragen wat ik kan doen om te helpen. Als juf, als pedagogisch medewerker op de BSO en nu nog als kindercoach. En som kom ik een kind tegen die exact met pesterijen omgaat als ik dat deed. Ook deze kinderen help ik inzien dat je hier ook anders mee om kan gaan.
Ik ben Irene Jansen, kindercoach voor beelddenkers en HSP’ers. Ik zet deze mooie kinderen weer in hun kracht en leer hen hun mooie talenten in te zetten op school en het dagelijks leven en daarbij begeleid ik ook hun ouders en de professionals die met deze kinderen werken. Ik bied meerdere trajecten aan en geef voorlichtingen over beelddenkers en HSP. Heb je interesse in begeleiding of wil je een keer een voorlichting bijwonen, neem dan contact op via info@ditisdirkje.nl of bel 0623017212.
