Pas deelde ik het volgende artikel: 5 redenen waarom onze opvoeding in crisis is. Een artikel waarin een nanny stelt dat er een heuse crisis is in onze opvoeding. Ik kreeg direct jeuk van deze stellingname. Makkelijk praten vanaf de zijlijn mevrouw de nanny.
Toch kwam deze “buitenstaander” met punten die wel een kern van waarheid hebben. Maar toch zou ik niet direct over een crisis hebben, maar een trend die ons zorgen zou moeten baren. Maar een artikel moet wel klick-waardig zijn en dus klinkt crisis net iets interessanter. Jammer is dat er dan een bekende reality nanny deze uitspraken doet. Ok, genoeg commentaar op het artikel zelf. Laten we het hebben over de echte inhoud.
Opvoeden is geen makkie en elk kind is anders en heeft een andere gebruiksaanwijzing die je helaas niet krijgt bij de geboorte. En het is altijd makkelijker om naar een andere te wijzen of je hiermee te vergelijken dan hand in eigen boezem te steken. Het feit is dat we allemaal ons best willen doen en het beste voor ons kind willen. Het beste voor je kind willen is al zo oud als de mensheid en hoe we dit voor elkaar krijgen en wat we er precies mee bedoelen is ook gedurende de mensheid veranderd. En zelfs onderling verschillen ouders hierover van mening. Waar de 1 streeft naar materieel geluk legt de ander meer nadruk op geluk voortkomend uit een beter gevoel over jezelf en je omgeving. Juist doordat we allemaal een ander beeld bij geluk hebben en hoe je dit nastreeft, maakt dat we ook allemaal zo verschillend opvoeden. Tel daar nog cultuur, normen en waarden en de gebruiksaanwijzing van je kind erbij op en je krijgt een unieke opvoeding.
Of die opvoeding echt de juiste is, valt altijd over te discussiëren. Maar vaak gaat de discussie fout, omdat we meningen als feiten presenteren en geen rekening houden met hoe de ander in het leven staat. We geven dwingende adviezen en worden direct boos al ze dan niet opgevolgd worden. En een ander aspect is dat discussie over opvoeding eerder over gedrag en incidenten gaan dan echte opvoeding. Natuurlijk is veel gedrag terug te herleiden naar opvoeding, maar soms is gedrag incidenteel of eenmalig. We schatten eigenlijk de situatie niet goed in. We nemen in onze snelle maatschappij niet de rust om een situatie rustig te bekijken voor we hem beoordelen. Hierdoor zijn de goed bedoelde adviezen vaak doorspekt met vooroordelen die niet reëel zijn.
Dus is de boodschap die ik mee wil geven: voor je een goed bedoeld opvoedadvies aan een ouder meegeeft, denk eerst rustig na en stel eventueel vragen om de situatie nog beter in te schatten en geef dan pas een advies mee of juist niet. Soms heeft een ouder gewoon even een luisterend oor nodig en geen adviezen. Het is daarom ook nooit verkeerd om te vragen of men wel advies wil. We mogen best wat liever tegen elkaar zijn, want daar leren onze kinderen ook van. Ze kopiëren het gedrag van hun ouders en daarom is het van groot belang dat wij onze voorbeeldfunctie serieus nemen en gewetensvol handelen.
Ik ben Irene Jansen, coach voor hooggevoelige kinderen en beelddenkers. Ik help deze kinderen de juiste handvatten te vinden om hun talenten in te kunnen zetten op school en het dagelijks leven. Daarbij begeleid ik ook hun ouders en de professionals die met deze kinderen werken. Ik bied meerdere trajecten aan en geef voorlichtingen en trainingen over beelddenken en hoog gevoeligheid. Heb je interesse in begeleiding of wil je een keer een voorlichting of training bijwonen, neem dan contact op via info@ditisdirkje.nl of bel 0623017212.
